کودک‌خبر صدای بلند کودکان
در دو حمله هوایی جداگانه طی این هفته، بیست‌ویک غیرنظامی به شمول حداقل دوازده کودک جان‌های خود را از دست داده‌اند.
هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان، می‌گوید که این غیرنظامیان در حملات هوایی نیروهای امنیتی در ولایت‌های کاپیسا و میدان وردک جان‌های خود را از دست داده‌اند.
تلفات غیرنظامیان به ویژه کودکان در افغانستان، کم اهمیت‌ترین موضوع برای نهادهای داخلی و بین‌المللی است. باوجودی که طی یک روز حداقل دوازده کودک تنها در دو حادثه جان‌های خود را از دست داده‌اند، تاکنون هیچ نهاد و مقام دولتی در قبال آن واکنشی نشان نداده و یا حداقل تقبیح هم نکرده‌اند. هرچند تقبیح و محکومیت این نهادها و مقام‌ها هیچ کمکی به بهبود وضعیت و ایجاد فضا و شرایط امن‌تر برای کودکان نمی‌کند، اما دست‌کم نشان می‌دهد که وقوع چنین رویدادهایی برای آنان غم‌انگیز و قابل نگرانی بوده است.
مقام‌های دولتی دیگر اوقات، در قبال کوچک‌ترین مساله اعلامیه صادر می‌کنند و مواضع خود را در برابر آن روشن می‌سازند، اما زمانی که بحث از کودکان به میان بیاید، انگار اتفاقی رخ نداده است.
ما در خیلی از موارد شاهد هستیم که رهبران اصلی حکومت در قبال مرگ طبیعی یک فرد نسبتاً شناخته شده پیام تسلیت داده و با زمان آن ابراز غم شریکی کرده‌اند، اما از جان باختن حداقل دوازده کودک در نتیجه‌ی دو حمله هوایی که چهار روز می‌گذرد، هیچ نهاد و مقام دولتی از خود واکنشی نشان نداده‌اند.
تلف شدن حداقل دوازده کودک و آن هم در نتیجه‌ی حملات هوایی نیروهای حامی دولت، بی‌توجهی دولت به ویژه نیروهای امنیتی را نشان می‌دهد. فرماندهان نظامی و آنانی که دستور حمله بر خانه‌های مسکونی را صادر و اجرا می‌کنند، در برابر خون این کودکان پاسخگو هستند. وزارت دفاع که مسوولیت رهبری نیروهای هوایی را به عهده دارد، باید در قبال چنین حوادثی به وابستگان قربانیان و مردم پاسخ دهند.
هدف قرار دادن خانه‌های مسکونی نمی‌تواند قابل توجیه باشد، هرچند که در بسیاری موارد تروریستان از خانه‌های مسکونی و غیرنظامیان به عنوان سپرانسانی استفاده می‌کنند. دولت به عنوان یک تشکل پاسخگو، باید راه‌های مناسب‌تری در مبارزه با گروه‌های تروریستی در پیش گیرد و در جریان مبارزه ابن گروه‌ها که از غیرنظامیان به ویژه کودکان که آسیب‌پذیرترین قشر اجتماعی به شمار می‌روند، به خوبی حفاظت نماید.
آن طوری که هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان، یوناما، می‌گوید میزان تلفات غیرنظامیان در نتیجه‌ی حملات هوایی در شش ماه اول سال جاری میلادی پنجاه و دو درصد افزایش یافته است. افزایش میزان تلفات غیرنظامیان در این حملات، ضعف رهبری نیروهای هوایی کشور را نشان می‌دهد. در گذشته بیشتر موارد تلفات غیرنظامیان در حملات هوایی به نیروهای بین‌المللی مستقر در کشور نسبت داده می‌شد، اما اکنون نمی‌توان تقصیر را به گردن خارجی‌ها انداخت. زیرا؛ بخش اعظم عملیات نظامی اکنون توسط نیروهای داخلی به پیش برده می‌شود و در مواردی که نیروهای خارجی دخالت می‌کنند، با هماهنگی و کوردنات نیروهای داخلی دست به عملیات عمدتاً هوایی می‌زنند. در صورتی که در حمله هوایی نیروهای خارجی به غیرنظامیان آسیبی برسد، در آن صورت نیز نمی‌توان نیروهای داخلی را بی‌تقصیر دانست. چون اطلاعات اولیه و عمده از محلات و اهداف مورد حمله ابتدا توسط نیروهای داخلی جمع‌آوری و دسته‌بندی می‌شود و سپس از نیروهای خارجی برای انجام عملیات درخواست کمک می‌شود.
با این‌حال، مردم انتظار دارند که جان‌های شان در سایه‌ی حمایت از دولت مصوون بمانند نه این که توسط نیروهایی که همیشه برای پیروزی شان دعا کرده و از آن حمایت می‌کنند جان ببازند.
بی‌توجهی در قبال مصوونیت غیرنظامیان به ویژه کودکان، به حیثیت و اعتبار فرماندهان نظامی و رهبری نهادهای امنیتی آسیب می‌زند. هرگاه مردم نتوانند در سایه‌ی نیروهای امنیتی دولتی جان خود و کودکان‌شان را مصوون احساس کنند، در آن صورت میزان حمایت مردم از دولت به ویژه نیروهای امنیتی سقوط خواهد کرد و مردم حاضر نخواهند شد تا فرزندان‌شان را به صفوف این نیروها بفرستند.
