کودک‌خبر صدای بلند کودکان
نگینه نیازمند قریشی
سازمان بینالمللی حمایت از کودکان، سیف‌دچلدرن، اعلام کرده که در بیست سال اخیر، به طور متوسط در هر پنج ساعت، یک کودک در افغانستان در نتیجه خشونت‌های مسلحانه کشته و یا زخمی شده‌اند.
این سازمان در بیانیه‌ای با خروج آخرین گروه از سربازان بینالمللی از افغانستان، گفته است که در طول بیست سال اخیر، حداقل ۳۳هزار کودک در افغانستان کشته و یا معیوب شده‌اند. سیف دچلدرن تاکید کرده که آمار واقعی تلفات کودکان احتمالاً به مراتب بیشتر از رقم ذکر شده است. به گفته‌ی این سازمان، این آمار شامل کودکانی که به دلیل فقر، گرسنگی و حوادثی غیر از جنگ جان‌های خود را از دست داده و یا معیوب و زخمی شده‌اند، نمی‌شود.
سیف دچلدرن می‌گوید که بحران‌هایی ناشی از خشک‌سالی و شیوع ویروس کرونا نیز، وضعیت را برای کودکان در افغانستان دشوارتر ساخته و هم اکنون نزدیک به ده میلیون کودک در این کشور نیازمند کمک‌های فوری هستند. دفتر حمایت از کودکان یا سیف‌دچلدرن در کابل، تاکید کرده که نیمی از کودکان زیر پنج سال و نیازمند به کمک‌های بیشری، احتمالاً با مشکل سوءتغذی جدید مواجه خواهند شد. این سازمان افزوده که همه‌ی این عوامل ناشی از اثرات ویرانگر جنگ بر کودکان است.
حسن نور مدیر بخش آسیایی سازمان حمایت از کودکان، در این بیانیه با خروج آخرین گروه از سربازان امریکایی از افغانستان، گفته است که با خروج آخرین هواپیمای نظامی، میزان حمایت‌ها و توجه‌ها نیز در طول چند هفته بعد نسبت به افغانستان کم‌تر خواهد شد. به گفته‌ی او، با تداوم این وضعیت، «امشب میلیون‌ها کودک افغان گرسنه به خواب می‌روند.» حسن‌نور تاکید کرده که این کودکان غمگین نسبت به آینده‌ی خود مطمین نیستند.
مدیر بخش آسیای سازمان حمایت از کودکان یا سیف‌دچلدرن، افزوده که آنچه پس از بیست باقی می‌ماند، نسلی از کودکانی هستند که تمام زندگی خود را با بدبختی متاثیر از چنگ و درگیری سپری کرده‌اند. حسن‌نور می‌گوید: «تک تک از کودکانی که در افغانستان متولد و بزرگ شده‌اند چیزی جز از درگیری نمی‌دانند و مطمین هستند که هر لحظه مواد منفجره می‌تواند منفجر شود یا بمب‌ها از آسمان به زمین بی‌افتد.»
با این‌حال، سیف‌دچلدرن از جامعه جهانی خواسته که هرچند نیروهای بینالمللی افغانستان را ترک کردند، اما از آنان خواسته که به حمایت از کودکان در افغانستان ادامه بدهند. به گفته‌ی این سازمان، اگر کودکان به نیازمندی‌های اولیه‌ی شان از قبیل غذا، سرپناه و فرصت‌های آموزشی دسترسی پیدا نکنند، تلاش‌های بیست سال اخیر بیهوده می‌شود.
